লেখা অনুসন্ধান কৰক

Thursday, April 28, 2016

নিৰ্বাচনী প্ৰচাৰত অপব্য‌ৱহৃত টকাৰ সদ্ব্য‌ৱহাৰ


আজিকালি দেখা যায় যে, নিৰ্বাচনৰ প্ৰাকক্ষণত ৰাজনৈতিক দলেই হওঁক বা ব্যক্তিবিশেষেই হওঁক, ভোটাৰক আকৃষ্ট কৰিবৰ বাবে বেনাৰ-পোষ্টাৰৰপৰা আৰম্ভ কৰি বৈদ্যুতিন মাধ্যম, চ’চিয়েল মেডিয়া, ছপা মাধ্যম ইত্যাদি সকলো মাধ্যমেৰেই নিজৰ নিজৰ গুণ-গান বখানি প্ৰচাৰ চলাবলৈ উঠি-পৰি লাগি যায় । কোনো এটা দলে যদি বাতৰি-কাকতত পৃষ্ঠাজোৰা বিজ্ঞাপন দিয়ে, তেন্তে আন এটা দলে দূৰদৰ্শনত দীঘলীয়া বক্তব্য ৰাখে । এটা দলে যদি নিজৰ সুকীৰ্তিৰ কথা দোহাৰে, আন এটা দলে সিটো দলৰ দোষ খোঁচৰে । আৰু এইখিনি কৰিবৰ বাবেই চহৰে-নগৰে গাঁ‌ৱেঁ-ভূঞেঁ বিয়াগোম আকাৰৰ হোৰ্ডিং অঁৰা হয় । হেলিকপ্তাৰত উঠি হ’লেও আগেয়ে কাহানিও গৈ নো‌পো‌ৱা ঠাইলৈ গৈ ভোট ভিক্ষা কৰা হয় । একো-একোজন প্ৰাৰ্থীৰ হৈ প্ৰচাৰ চলাবৰ বাবে নামী-দামী ‘ষ্টাৰ কেম্পেইনাৰ’ বা ‘চিলেব্ৰিটী’ক নিমন্ত্ৰণ জনাই ৰাজহু‌ৱা সভা পতা হয় । এই সভাবোৰ আয়োজন কৰোতে কোটিৰ ওপৰত টকা খৰছ কৰা হয়, যিবোৰৰ দৰ্শক-শ্ৰোতাসকলকো দিনটোৰ হাজিৰা আৰু অহা-যো‌ৱাৰ খৰছ তথা খো‌ৱা-বো‌ৱা দি ‘হায়াৰ’ কৰি অনা হয় । সুকীৰ্তিৰ গুণগান কৰা সম্প্ৰচাৰ সকলোখিনিৰ কিন্তু ভোটদানৰ আগে আগেই সামৰণি পৰে । ইয়াৰ অৰ্থ এয়ে যে কে‌ৱল ভোট পো‌ৱাৰ স্বাৰ্থতে সকলো দল বা প্ৰাৰ্থীয়ে এনে বৰশীত দিয়া টোপৰ দৰে সৰ্বসাধাৰণক অধিক প্ৰাপ্তিৰ স্বপ্ন দান কৰে ।
      এই টোপ দিয়াৰ নামতো এক বিশাল অংকৰ টকা-পইছা খৰছ কৰা হয় । কাৰণ, বৰ্তমানে ৰাজনীতিত নমা প্ৰতিজন প্ৰাৰ্থীয়ে অন্ত:কৰণে বিশ্বাস কৰে যে সাধাৰণ ভোটাৰক উপৰিউক্ত সকলো প্ৰকাৰৰ প্ৰচাৰ অভিযানেৰে মোহিব নো‌ৱাৰিলেও এটা অস্ত্ৰই নিশ্চিতভা‌ৱে মোহিব পাৰে, সেয়া হ’ল :-  মদ-সূতা-কম্বল-আঁঠু‌ৱা আৰু টকা । এইকেইটা প্ৰাথমিক(!) প্ৰয়োজন পূৰণ হ’লে আমাৰ বহুতো অশিক্ষিত(তথা শিক্ষিত) ভোটাৰ যথেষ্ট পৰিমাণে সন্তুষ্টও যে হয়, সেই কথাটো অ‌ৱশ্যে একেবাৰে অস্বীকাৰ কৰিব নো‌ৱাৰি । কিন্তু ৰাজনীতিবিদসকলে জানি আমোদ পাব যে, আজিকালিৰ সৰ্বসাধাৰণ অশিক্ষিত ভোটাৰো সেই পুৰণিকলীয়া নদাই-ভদাই হৈ থকা নাই যে আপোনাৰপৰা টকা-কম্বল লৈ ভোটটি আপোনাকেই দিব । এনে সুবিধাবাদী ভোটাৰে আজিকালি প্ৰতিজন প্ৰাৰ্থীৰপৰাই এনেদৰে টকা বা উৎকোচ লৈ নিৰ্বাচনৰ আগেয়েই চহকী হৈ লয় । তাৰ পাছত ভোটটো কাক দিয়ে সেয়া কে‌ৱল বেলট-বাকচেহে জানে । অসমৰ মানুহ পূৰ্বতে কাহানিও এই ধৰণৰ সুবিধাবাদী চৰিত্ৰৰ নাছিল । এনে এটা পৰি‌ৱেশ ৰাজ্যখনত সৃষ্টি কৰাৰ বাবে প্ৰকৃততে দায়ী উৎকোচ দিবলৈ আগবাঢ়ি অহা সেই চতুৰ ৰাজনীতিবিদসকলেই ।
      আমাৰ প্ৰশ্ন হৈছে, যিবোৰ সভা-সমিতি পাতিবলৈ কোটিৰ ঘৰত টকা খৰছ কৰা হৈছে আৰু যিবোৰ ভাষণৰ সাৰ-মৰ্ম উপস্থিত থকা কোনো এজন শ্ৰোতা-দৰ্শকেও হৃদয়েৰে বুজিবলৈ কাহানিও চেষ্টাই নকৰে, তেনে আয়োজনৰ প্ৰয়োজনেই বা কি ? কোনো এটা আঁচনিৰ বাবে যদি এটা দলে কৃতিত্ব ল’ব খোজে,  তেন্তে সিটো দলে আকৌ জনতাক পতিয়ন নিয়াব খোজে যে আচলতে সফলতাৰ দাবীদাৰ তেওঁলোকহে ! গতিকেই একেখন ফটো, একেখিনি কথাকে ভিন্ন দৃষ্টিকোণেৰে ভিন্ন ৰাজনৈতিক দলে নিজৰ নিজৰ মতেৰে ৰাইজৰ আগত প্ৰকাশ কৰে। এনে ক্ষেত্ৰত সৰ্বসাধাৰণ ৰাইজে কোনো সিদ্ধান্ত ল’ব নো‌ৱাৰা এটা বাতাবৰণৰহে সৃষ্টি হয় । গতিকে ক’ব পাৰি যে, বৰ বৰ হৰফেৰে ঢাক-ঢোল বজো‌ৱা বিজ্ঞাপনসমূহেও সাধাৰণ মানুহৰ বিচাৰ-বুদ্ধি বা জ্ঞানৰ কোনো ধৰণৰ পৰিবৰ্ধন বা পৰিবৰ্তন কৰিব পৰা নাই । সেই হেতুকেই আমাৰ এনে অনুভ‌ৱ হয় যে,এই প্ৰচাৰ অভিযানৰ নামত উৰু‌ওৱা টকাখিনিয়ে প্ৰকৃতাৰ্থত দলৰ বাদেই, আন কোনো এজন সাধাৰণ মানুহকে লাভান্বিত কৰিব পৰা নাই । ভা‌ৱি আচৰিত লাগে, এঘন্টাত ষাঠি-সত্তৰ হাজাৰ টকা ভাড়া দি হেলিকপ্তাৰত উঠি ঘুৰি ফুৰিব পৰা কোটিপতি এজনে ব্যক্তিগতভা‌ৱে হয়তো ৰাইজৰ নামত ফুটা কড়ি এটাও খৰছ কৰি নাপায়, অথচ তেওঁ ৰাইজৰ সে‌ৱাৰ বাবেই মন্ত্ৰী,বিধায়ক হ’ব খোজে। কিমান নিৰ্ল্লজ্জ ৰাজনীতি! আমি ক’ব খোজো যে যিসময়ত অসমত নিৰ্বাচনী-প্ৰচাৰৰ নামত আজি কোটি কোটি টকা প্ৰাৰ্থীসকলে খৰছ কৰি আছে আৰু যিবোৰ টকাৰ খৰছেৰে কোনো সামগ্ৰিক বা সামাজিক উন্নয়ণ আজিকোপতি হো‌ৱা নাই, তেনে ক্ষেত্ৰত সেই টকাৰ উচিত ব্যৱহাৰেৰে সমাজৰ বহুখিনি উন্নতি কৰিব পাৰি । কোনো কোনোজনৰ পকেট গৰম হো‌ৱাৰ সলনি যদি কিবা প্ৰকাৰে টকাখিনি ৰাইজৰ সমূহীয়া উন্নয়ণৰ বাবে খটু‌ৱাব পৰা যায়, তেন্তে প্ৰতি নিৰ্বাচনৰ আগে আগে অসমৰ চেহেৰাই সলনি হৈ থাকিব । যদি কোনো ধনী সে‌ৱকৰ ইমানেই জনসে‌ৱা কৰিবলৈ মন আছে, তেন্তে তেওঁ নিৰ্বাচনৰ বাবে সাঁচতীয়া টকাখিনিৰে নিজৰ অঞ্চলত  সম্পূৰ্ণ ব্যক্তিগত প্ৰচেষ্টাৰে ৰাষ্টা-ঘাট, বজাৰ-সমাৰ, দলং,দমকল, সমূহীয়া ভ‌ৱন, গ‌ৱেষণাগাৰ, পুথিভঁৰাল ইত্যাদি স্থাপন তথা মেৰামতিৰ বাবে চিন্তা কৰিব পাৰে । আৰু এনে সমাজসে‌ৱাৰ উদাহৰণ স্বচক্ষে প্ৰত্যক্ষ কৰিলে সমাজৰ প্ৰতিজনেই তেখেতক ভোট দি জিকাবৰ বাবে স্বয়ংক্ৰিয়ভা‌ৱে সচেতন হ’ব ।
      আৰু এটা অতি কম-খৰছী তথা দৰকাৰী প্ৰচাৰ অভিযান হৈছে একেখন মঞ্চতে সকলো প্ৰাৰ্থীয়ে একেলগে ভাষণ ৰখা কামটো । এই প্ৰথাৰে নিৰ্বাচনী-প্ৰচাৰ চলো‌ৱাটো প্ৰায় সকলো উন্নত গণতান্ত্ৰিক দেশতে দেখা যায় । এনে অনুষ্ঠানত জনসাধাৰণে প্ৰতিজন প্ৰাৰ্থীকে মুখামুখিকৈ প্ৰশ্ন কৰিব পাৰিব আৰু প্ৰাৰ্থীসকলেও জনতাৰ প্ৰকৃত দুখ-কষ্ট বা প্ৰয়োজনসমূহৰ বুজ ল’ব পাৰিব । গতিকে, ইয়ে জনসাধাৰণক প্ৰাৰ্থীৰ প্ৰকৃত যোগ্যতা নিৰূপণ কৰিবলৈ সুযোগ দিয়ে আৰু প্ৰাৰ্থীসকলক এক প্ৰকাৰে সৎ তথা সমাজসে‌ৱী হ’বলৈ বাধ্য কৰায় । আমাৰ দেশতো ভোটাৰ ৰাইজৰ মাজত সচেতনতা বৃদ্ধি কৰি আমি এইদৰে দুই-এটা মিতব্যয়ী পদ্ধতিৰ সদ্ব‌্য‌ৱহাৰ কৰিব জানিলে আজিৰ ৰাজিনীতিবিদসকলে ভ‌ৱাৰ দৰে “ৰাজনীতি এক ব্য‌ৱসায়, য’ত লাখৰ ঘৰত বিনিয়োগ কৰিলে কোটিৰ ঘৰত আয় কৰিব পাৰি”- এই ধৰণৰ কু-সংস্কাৰ উফৰাই পেলাই সমাজত প্ৰকৃত গণতন্ত্ৰৰ ভেঁটি স্থাপন কৰিব পৰা যাব ।
----------------------------------------০০০------------------------------------

নাৰী-নিৰ্যাতন ৰোধৰ উপায় সন্দৰ্ভত দুআষাৰ


যো‌ৱা ২২ এপ্ৰিলৰ ‘আমাৰ অসম’ৰ ‘ধৰিত্ৰী’ শিতানত ঊষাকান্তি দাস ডাঙৰীয়াই অতি সুন্দৰভা‌ৱে নাৰী নিৰ্যাতনৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰত তথা অসমৰ তথ্যভিত্তিক পৰ্যবেক্ষণ আৰু মতামত আগবঢ়ালে ।  লেখাটোত বিষয়টো সন্দৰ্ভত তেখেতে মূলত: চৰকাৰৰ ব্যৰ্থতাৰ কথা দোহাৰিলে আৰু কেইটিমান পৰামৰ্শ আগবঢ়ালে । কিন্তু তেখেতৰ সকলো পৰামৰ্শ আমাৰ বোধেৰে সম্পূৰ্ণভা‌ৱে গ্ৰহণযোগ্য হ’ব নো‌ৱাৰে । তেখেতে সাজ-পোছাকৰ ক্ষেত্ৰত মহিলাসকল সা‌ৱধান হ’লে যৌন নিৰ্যাতন ৬০% পৰ্যন্ত কমাব পাৰি বুলি কৈছে । কিন্তু আমাৰ প্ৰশ্ন হয়, কে‌ৱল উত্তেজক সাজ-পোছাকৰ বাবেই এগৰাকী নাৰী বা ছো‌ৱালী সঁচাকৈয়ে নিৰ্যাতিত হয় জানো ? বহু বলাৎকাৰৰ ঘটনা মাৰ্জিত সাজ-পাৰ পিন্ধা বিবাহিত মহিলা, নান, বোৰ্খা পিন্ধা মুছলিম মহিলা বা কম বয়সীয়া ছো‌ৱালীৰ ক্ষেত্ৰতে দেখোন এইখন অসমতে হৈ আছে! ইয়াৰ অৰ্থ এয়ে যে, যিসকল লোকৰ এনে অপৰাধপ্ৰ‌ৱণতা বেছি, তেওঁলোকক মাৰ্জিত সাজ-পাৰেও একো প্ৰভা‌ৱ পেলাব নো‌ৱাৰ । প্ৰভা‌ৱ পেলাব পৰা অস্ত্ৰটো হৈছে মানসিক উত্তৰণ বা জ্ঞান । শিক্ষাই এই মানসিকতা গঢ় দিয়াত সহায় কৰিব পাৰে, কিন্তু কে‌ৱল শিক্ষালাভেই এনে বৌদ্ধিক জ্ঞানৰ উদয় নকৰাবও পাৰে । (বহুতো উচ্চশিক্ষিত পুৰুষ আজিও নাৰী নিৰ্যাতনৰ বাবে দায়ী নতুবা প্ৰত্যক্ষ্যভা‌ৱে অপৰাধী।) ইয়াৰ বাবে সামাজিক জাগৰণৰো প্ৰয়োজন আছে । আমাৰ দেশত কে‌ৱল মহিলাই নিজৰ সুৰক্ষাৰ বাবে যৎকিঞ্চিত মাত মতা দেখা যায়, কিন্তু কোনো এজন পুৰুষে এই বিষয়ত ‘টু’ এটাও শব্দ নকৰে । এনে পৰি‌ৱেশত সামাজিক সংস্কাৰ অসম্ভ‌ৱ ।
        ইয়াৰোপৰি লেখকে কৈছে যে মহিলা বা ছো‌ৱালীসকলে ‘যিমান সম্ভ‌ৱ নিশা অকলে ভ্ৰমণ কৰা উচিত নহয় আৰু নিশাৰ আগতেই নিজৰ নিজৰ ঘৰলৈ উভতিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত ।’ দাস ডাঙৰীয়াই নাৰী-নিৰ্যাতন ৰোধৰ বাবেই এনে এষাৰ সতৰ্কবাণী শুনাইছে যে, সেই কথা আমি হৃদয়ংগম কৰিব পাৰিছো; তথাপি তেওঁ বিচাৰ-বিবেচনা কৰি চো‌ৱা উচিত যে তেনে মন্তব্যৰে তেওঁ নাৰীৰ স্বাধীনতা আৰু অধিকাৰ খৰ্ব কৰিছে । আজিৰ এই একবিংশ শতিকাৰ বিশ্বায়ণৰ যুগত মানুহৰ কাম-কাজ কে‌ৱল দিনতহে হ’ব পাৰিব বুলি ভ‌ৱা কথাটো ভুল ধৰাণা। আমাৰ গু‌ৱাহাটীতেই দেখোন কত কিমান ‘কল-চেন্টাৰ’, ‘অফশ্ব’ৰ চফ্ট‌ৱেৰ ডেভেলপমেন্ট’ ইত্যাদি বিষয়ৰ কাৰ্যালয় স্থাপিত হৈছে তেওঁ নাজানে নেকি? সিবোৰত ক‌ে‌ৱল ল’ৰামানুহেইযে কাম কৰিব পাৰিব, তেনেতো কোনো নীতি-নিয়ম নাই !
        আমাৰ দেশত ৰাতি দহবজাৰ পাছত এগৰাকী নাৰীক ঘৰৰ বাহিৰত পো‌ৱা মানেই তেওঁক অপৰাধী হিচাপে ব্যাখ্যা কৰা হয় । কিন্তু একে সময়তে ল’ৰা বা পুৰুষৰ বাবে এই নীতি প্ৰযোজ্য নহয় । সমাজৰ এনে নিয়ম-কানুনে আমাক কি শিকাইছে ? আমি আমাৰ ছো‌ৱালীজনীক শিকাবলগীয়া হৈছো যে ল’ৰাৰপৰা বা মতা মানুহৰপৰা সদায় বাছি থাকিবি । কিন্তু কাহানিবা আমি আমাৰ ল’ৰাটোক শিকাইছো নে যে ছো‌ৱালীক বা মহিলা মানুহক সন্মান কৰিবি বুলি ? আমি সদায় ছো‌ৱালীজনীক প্ৰশ্নটো সুধো যে ‘ক’ত যা‌ৱি বা কি কৰিবি?’ । কিন্তু ল’ৰাটোক আমি একেটা প্ৰশ্ন কৰিব নো‌ৱাৰো কিয় ? ছো‌ৱালীৰ প্ৰতি ল’ৰাৰ যি ধাৰণা বা মানসিকতা,সেয়া গঢ় লয় সি দেখিবলৈ পো‌ৱা সদায় উঠা-বহা কৰি থকা সমাজখনৰপৰাই । গতিকে আমি যদি আমাৰ সমাজখনক সলনি কৰিব নো‌ৱাৰো বুলি ভা‌ৱোঁ, তেন্তে আমি ভ‌ৱা উচিত যে আমাৰ ল’ৰাটোকতো আমি সলনি কৰিব পাৰোঁ ! কণ্যা সন্তানক হীনদৃষ্টিৰে চো‌ৱাৰ মানসিকতাক দলিয়াই দি আমি যদি নিজৰ ছো‌ৱালীজনীকো আঁকো‌ৱালি লৈ ব্যক্তিত্ববান এগৰাগী সুযোগ্যা নাৰী হিচাপে প্ৰতিষ্ঠিত কৰিব পাৰো, তেন্তে তেনে এগৰাকী নাৰীয়ে ভ‌ৱিষ্যতৰ হাজাৰটা ৰত্নাকৰক বাল্মিকী সাজিবলৈ সমৰ্থবান হ’ব ।

প্ৰশাসনৰ তৎপৰতা

‘আমাৰ অসম’ কাকতে প্ৰথম পৃষ্ঠাত আলোকপাত কৰা ইলাচী বসুমতাৰী নামৰ দুৰ্ভগীয়া মহিলাগৰাকীৰ জী‌ৱনগাঁথাৰ কথা জানিব পাৰি লখিমপুৰ জিলা প্ৰশাসনে অতি তৎপৰতাৰে চৰকাৰী সা-সুবিধা প্ৰদান কৰিছে বুলি গম পাই অতি আনন্দিত হৈছো । ইয়াৰ বাবে বৰ্তমানে প্ৰচলিত চমক লগো‌ৱা হালধীয়া সাংবাদিকতাৰ বিপৰীতে নিৰলে সত্যনিষ্ঠ সংবাদ সে‌ৱনৰ প্ৰতি উৎসৰ্গিত কাকতখনৰ এনে দায়িত্ববোধৰ শলাগ লৈছো আৰু প্ৰশাসনৰ সংশ্লিষ্ট বিষয়ববীয়াসকলক ধন্যবাদ জনাইছো । এতিয়া কথা হৈছে, এইখন অসমত বৰ্তমানে এনে ইলাচী বসুমতাৰী কে‌ৱল এগৰাকীয়েই আছে নে? প্ৰশাসনৰ দায়িত্ব ইমানতেই যতি পৰিল নে? নিশ্চয় নাইপৰা । কাৰণ, অসমৰ গা‌ৱেঁ-ভূঞেঁ চুকে-কোণে আজিও হাজাৰজন দৰিদ্ৰই দুবেলা-দুসাজ নোখো‌ৱা‌কৈ থাকি হয়তো আপাতত: গৃহহীন হৈয়েই জী‌ৱন কটাইছে । খাদ্য-সুৰক্ষা,আ‌ৱাস–যোঁজনাৰ কথা কো‌ৱা চৰকাৰখনে কাগজে-কলমে সকলো দৰিদ্ৰকে উদ্ধাৰ কৰিছে ঠিকেই, কিন্তু বাস্ত‌ৱক্ষেত্ৰত এই সা-সুবিধাবোৰ কোনে কেনেকৈ পাইছে বা নাই পো‌ৱা তাৰ জৰীপ কৰি চো‌ৱা উচিত । হিতাধিকাৰীয়ে সেইবোৰ  পো‌ৱাৰ পথত কিমান টকাৰ ভেটি কোনে ক’ত আত্মসাৎ কৰিছে তাৰো হিচাপ হো‌ৱা উচিত । ঠিকাদাৰে আমোলা-বিষয়াৰ পৰা চহীৰে টকা উলিয়াই কাম-কাজ নো কিমান কৰিছে, তাৰ তদন্ত হো‌ৱা উচিত । কে‌ৱল জনপ্ৰতিনিধিয়ে কিয়, বিষয়াসকলেও শীত-তাপ নিয়ন্ত্ৰিত কোঠাৰ বাহিৰত কি ঘটি আছে তাৰ বুজ লো‌ৱাটো অতি প্ৰয়োজন ।
        দেখা যায়, বাতৰি-কাকত বা দূৰদৰ্শনৰ নিউজ-চেনেলে কিবা এটা কথাক বলিষ্ঠৰূপত প্ৰকাশ কৰাৰ পাছতহে বিষয়া-আমোলাই অলপ-অচৰপ চকু মেলি তাৰ অধ্যয়ন কৰে বা কাহানিবা দুই-এক পদক্ষেপ গ্ৰহণ কৰে । কিন্তু প্ৰকৃতাৰ্থত হ’ব লাগিছিল তাৰ ওলোটাটোহে ! অৰ্থাৎ, প্ৰশাসনে কিবা বিষয়ত লো‌ৱা পদক্ষেপকহে সংবাদ মাধ্যমে এটা ‘খবৰ’ হিচাপে প্ৰকাশ কৰিব লাগিছিল । বুজিব পৰা সকলে নিশ্চয় অনুমান কৰিব পাৰিছে যে অসমৰ প্ৰশাসন কোন দিশেৰে কেনেদৰে চলি আছে । ঘোঁচ নিদিয়াৰ বাবে কাৰ্যালয়লৈ মাহৰ পাছত মাহ অহা-যো‌ৱা কৰা ভুক্তভোগীসকলেহে বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ কৰ্ম-সংস্কৃতিৰ বিষয়ে গম পায় ।
জিলা ঘোষণা কৰাৰ ২৫ বছৰৰ পাছতো মৰিগাঁৱৰ সদৰ সংলগ্ন কোনো এটা ৰাষ্টা আজিকোপতি ভাল হৈ নুঠিল । জিলাখনত অত বছৰে যে কোনো উপায়ুক্ত, চক্ৰ বিষয়া নিযুক্ত হো‌ৱা নাই তেনেও নহয় । প্ৰতি নিৰ্বাচনতে বিধায়ক, লোকসভাৰ সদস্য জয়ী হৈয়েই আছে । ৰহা-বাৰপূজীয়া সংলগ্ন সাত কিলোমিটাৰ দৈৰ্ঘ্যৰ পথটো অতিক্ৰম কৰিবলৈ আজিও আধাঘন্টাৰ ওপৰত সময় লাগে কে‌ৱল ৰাষ্টাৰ দুৰ‌ৱস্থাৰ বাবেই । অথচ, তেনেস্থলত যো‌ৱা চাৰিমাহমান আগতে জিলাখনলৈ ৰাজ্যপালে ভ্ৰমণ কাৰ্যসূচী হাতত লো‌ৱা বাবেহে তেলাহি-দলবাৰী সংলগ্ন ৰাষ্টাটো পকীকৰণ কৰা হয় যিটো বৰ্তমানে জিলাখনৰ একমাত্ৰ  ঘাইপথ-সংযোগী ৰাষ্টা হিচাপে পৰিগণিত হৈছে । এদিনৰ ভিতৰতে নিৰ্মানকাৰ্য সম্পূৰ্ণ কৰা আৰু প্ৰস্থেৰে মাত্ৰ এখন গাড়ীহে যাব পৰা এই ৰাষ্টাটোৰো স্থায়িত্ব কিমান দিনৰ হয় সেয়া মৰিগঞাঁ ৰাইজৰ বাবে কৌতুহলৰ বিষয় হৈ পৰিছে ।
সেইদৰে নিৰ্বাচনৰ কিছু পূৰ্বে নগা‌ৱঁলৈ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ অহাৰ কথা জানিব পাৰি প্ৰশাসনে ওচৰৰ বাট-পথবোৰ চিকুণাই ৰাতিটোৰ ভিতৰতে এলেকাটোৰ ন-ৰূপ এটা দিবলৈ সমৰ্থবান হৈছিল । ‘নাক’ নামৰ উই.জি.চি.ৰ দল এটাই আমাৰ অসমৰ মহাবিদ্যালয়সমূহ পৰিভ্ৰমণ কৰি প্ৰতিবেদন যুগুতাবলৈ বিচাৰিলেও মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদবোৰ দুই-চাৰি বছৰেকৰ মূৰত একোবাৰ ফলে-ফুলে জাতিষ্কাৰ হৈ পৰা আমি দেখি আহিছো ।  এইধৰণৰ তৎপৰতা দেখি আমাৰ ল’ৰালিৰ দিনলৈ মনত পৰে । আমি পঢ়ামেজৰ আগফালে এখন আইনা ৰাখি থৈছিলো যাতে পঢ়াৰ সময়ত পাছফালৰপৰা মা-দেউতা আহিলে আগতীয়াকৈ দেখিব পাৰো । আৰু তেনে কোনো পৰ্যবেক্ষকৰ আগমণিৰ বতৰা পালেই আমি টিংকল পঢ়া বা অন্য চখৰ কাম বাদ দি পাঠ্যপুথি হাতত তুলি লৈছিলো ।
আমি আশা কৰোঁ, প্ৰশাসনিক তৎপৰতা কে‌ৱল প্ৰদৰ্শনীৰ বাবে হো‌ৱা উচিত নহয় । যিসময়ত যাৰ যি দায়িত্ব সেয়া সঠিকভা‌ৱে কৰি গ’লেহে আমাৰ সমাজে এক সুস্থ প্ৰগতিৰ সোপোন ৰচিব পাৰিব ।

জী‌ৱনটো কিদৰে উদযাপন কৰিব ?

কিছুমান কাম কৰি আমি কেতিয়াবা এক বুজাব নো‌ৱাৰা মাদকতা অনুভ‌ৱ কৰোহঁক – এই ধৰক জুবিন-পাপনৰ অনুষ্ঠানত বোকাত নাচি ভাল লাগে , স্কুল-কলেজলৈ বুলি ...