নিয়ম মতে আজিৰেপৰাই, এই মুহুৰ্তৰপৰাই আপুনি এই যে পকী ঘৰ এটা সাজি
বিজুলী-বাতি,বিজুলী-পাংখাৰ আৰাম লৈ লৈ টিভিত দেশ-দুনীয়াৰ খবৰ পাগুলি এটা
আৰামী জীৱন কটাই আছে, সেয়া তৎমূহুৰ্ততে পৰিহাৰ কৰি গুছি যোৱা উচিত ঘন
অৰণ্যলৈ । বাঘ-হাতীৰ সতে সহবাস কৰি আপুনি নঙঠা হৈ উদ্দাম নৃত্য কৰা উচিত ।
কাৰণ, আপুনি সেই সমাজৰে অংশীদাৰ,য’ত আপোনাৰদৰে আন এজনে তেনে এক আদিমতাকে
আজিও আঁকোৱালি আছে । মোবাইল ফোনত কথা পতা মানেই পৃথিৱীৰ যিকোনো প্ৰান্ততে
থকা এটা নৰ-মনিচে বু-বু বা-বা কৰি বতাহত কিছু তৰংগৰ জোৱাৰ এৰি দিয়া
আৰু আপোনাৰ এটা স্পীকাৰে অনুৰূপ তৰংগৰ পুণৰ সৃষ্টি কৰি আপোনাৰ কাণৰ কাষতে
মানুহটোৱে কথা কোৱাৰ নিচিনা এটা অনুভৱ কৰাই দিয়া । ঠিক সেইদৰে দূৰদৰ্শনৰ
পৰ্দাত ওলোৱা ঘটনাৰাজী আমি ঘৰতে বহি দেখিবৰ আৰু শুনিবৰ বাবে ঘটনাটো ঘটি
থকা নিৰ্দিষ্ট ঠাইত গৈ কেমেৰা-মাইক্ৰফোনৰ সহায়েৰে দৃশ্য তথা শ্ৰব্য
অংশসমূহে একেলগে গ্ৰহণ কৰাৰ পাছত কোনো দূৰদৰ্শন কেন্দ্ৰৰপৰা কৃত্ৰিম
উপগ্ৰহলৈ পঠিওৱািৰ ব্যৱস্থা কৰা হয় আৰু আপোনাৰ ঘৰত থকা সেই চেট-টপ
বাকছটোৱে পৃথিৱীৰপৰা কত যোজন দূৰৰ আকাশত থকা এটা যন্ত্ৰৰপৰা একেখিনি
সংকেত টানি আনি আমাক মূহুৰ্তৰ ভিতৰতে মনোৰঞ্জন প্ৰদান কৰিব পাৰে । আমি যদি
বিজ্ঞানৰ ইমান এটা কঠিন কাৰ্য-কলাপৰ মাথা-মুণ্ড একো বুজি নোপোৱাকৈয়ে
সুবিধাটো লৈ থাকি আজি আৰামৰ জীৱন এটা কটাই নিজকে আধুনিক যুগৰ মানুহ বুলি
বুকু ফিন্দাই ক’ব বিচাৰো, তেন্তে আমি আমাৰ অযুক্তিকৰ আওপুৰণি
চিন্তা-ভাৱনাবোৰ আৰু আদিম মানৱীয় ধ্যান-ধাৰণাবোৰক বিসৰ্জন দিবই লাগিব ।
যিবোৰে ৰীতি-নীতি বা বিশ্বাসে কাহানিও সভ্যতাৰ উন্নয়নত কিবা প্ৰকাৰে অৰিহণা
যোগাই প্ৰতিষ্ঠিত বুলি প্ৰমাণিত হ’ব নোৱাৰিলে,সেইবোৰ বিশ্বাসক বৰ্তমানেও
আঁকোৱালি ধৰি থকাৰ কোনো যুক্তি নাই । সভ্যতাৰ বিকাশৰ লগে লগে পৃথিৱীত ন ন
সূত্ৰ চিন্তাবিদ আৰু বিজ্ঞানীসকলে দাঙি আহিছে আৰু সেইবোৰৰ সত্যসত্যতা
বিচাৰ কৰি সফল তথা প্ৰমাণিত ধাৰণাবোৰহে আজি আমাৰ বাবে আধাৰস্বৰূপ হৈছে
যিবোৰৰ ওপৰতে গৱেষণা বা অধিক অধ্যয়ন কৰি আমি অন্য এটা সত্য উদ্ঘাটন কৰিবৰ
বাবে সাহ কৰিব পাৰিম । গতিকে আজিৰ সময়ত তেনে এটা বিশ্বাসৰ স্থান নাই, যিয়ে
কোটি কোটি বছৰৰ সময় পোৱাৰ পাছতো নিজকে সত্য বুলি প্ৰমাণিত কৰিব নোৱাৰিলে
। ভেকুলিৰ বিয়া পাতি পৃথিৱীৰ কোনো ঠাইতে কোনো এবাৰৰ বাবেও বৰষুণ হোৱাব
পৰা হোৱা নাই । যদি হৈছে সেয়া স্বাভাৱিকভাৱেই হৈছে । নহ’লে খৰাং বতৰত
কোনো খেতিয়কে আত্মহত্যা কৰিব লগীয়া পৰিস্থিতি এটাৰ সৃষ্টি নহ’লেহেঁতেন কাৰণ
বিয়া পাতিবৰ বাবে এতিয়াও ভেকুলীৰ অভাৱ হোৱা নাই । আৰু আমি যদি আজিৰ এই
একৈশ শতিকাৰ বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিৰ জয়জয়-ময়ময় হোৱা সময়তো আমাৰ আওপুৰণি
অন্ধবিশ্বাসসমূহক এৰিব পৰা নাই, তেন্তে আমি এইখন সমাজত এটা ভদ্ৰ সামাজিক
জীৱন কটোৱাৰ কোনো অধিকাৰ নাই । আমি ঘুৰি যোৱা উচিত হ’ব সেই আদিম সমাজলৈ
য’ত মানুহেই মানুহক কাটি মাৰি খাবলৈও কোনোধৰণৰ কুন্ঠাবোধ নাথাকিব ।
তিনিচুকীয়াৰ চাহকৰ্মীৰ সেই গাঁওখনত যি নৰবলিৰ ঘটনা সংঘটিত হৈ আহিছে, সেয়া
শুনি উন্নত ৰাষ্ট্ৰৰ নাগৰিক বাদেই ভাৰতৰে অন্য প্ৰান্তৰ মানুহে আপোনাক
প্ৰশ্ন নকৰিব নে, “আপুনিও অসম নামৰ হাবিখনৰে আদিম মানুহ নেকি” বুলি ?
তেতিয়া কি উত্তৰ দিব আপুনি ?
No comments:
Post a Comment