যোৱা
২২ এপ্ৰিলৰ ‘আমাৰ অসম’ৰ ‘ধৰিত্ৰী’ শিতানত ঊষাকান্তি দাস ডাঙৰীয়াই অতি সুন্দৰভাৱে নাৰী
নিৰ্যাতনৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰত তথা অসমৰ তথ্যভিত্তিক পৰ্যবেক্ষণ আৰু মতামত আগবঢ়ালে
। লেখাটোত বিষয়টো সন্দৰ্ভত তেখেতে মূলত:
চৰকাৰৰ ব্যৰ্থতাৰ কথা দোহাৰিলে আৰু কেইটিমান পৰামৰ্শ আগবঢ়ালে । কিন্তু তেখেতৰ সকলো
পৰামৰ্শ আমাৰ বোধেৰে সম্পূৰ্ণভাৱে গ্ৰহণযোগ্য হ’ব নোৱাৰে । তেখেতে সাজ-পোছাকৰ
ক্ষেত্ৰত মহিলাসকল সাৱধান হ’লে যৌন নিৰ্যাতন ৬০% পৰ্যন্ত কমাব পাৰি বুলি কৈছে ।
কিন্তু আমাৰ প্ৰশ্ন হয়, কেৱল উত্তেজক সাজ-পোছাকৰ বাবেই এগৰাকী নাৰী বা ছোৱালী
সঁচাকৈয়ে নিৰ্যাতিত হয় জানো ? বহু বলাৎকাৰৰ ঘটনা মাৰ্জিত সাজ-পাৰ পিন্ধা বিবাহিত
মহিলা, নান, বোৰ্খা পিন্ধা মুছলিম মহিলা বা কম বয়সীয়া ছোৱালীৰ ক্ষেত্ৰতে দেখোন
এইখন অসমতে হৈ আছে! ইয়াৰ অৰ্থ এয়ে যে, যিসকল লোকৰ এনে অপৰাধপ্ৰৱণতা বেছি,
তেওঁলোকক মাৰ্জিত সাজ-পাৰেও একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰ । প্ৰভাৱ পেলাব পৰা
অস্ত্ৰটো হৈছে মানসিক উত্তৰণ বা জ্ঞান । শিক্ষাই এই মানসিকতা গঢ় দিয়াত সহায় কৰিব
পাৰে, কিন্তু কেৱল শিক্ষালাভেই এনে বৌদ্ধিক জ্ঞানৰ উদয় নকৰাবও পাৰে । (বহুতো
উচ্চশিক্ষিত পুৰুষ আজিও নাৰী নিৰ্যাতনৰ বাবে দায়ী নতুবা প্ৰত্যক্ষ্যভাৱে অপৰাধী।)
ইয়াৰ বাবে সামাজিক জাগৰণৰো প্ৰয়োজন আছে । আমাৰ দেশত কেৱল মহিলাই নিজৰ সুৰক্ষাৰ
বাবে যৎকিঞ্চিত মাত মতা দেখা যায়, কিন্তু কোনো এজন পুৰুষে এই বিষয়ত ‘টু’ এটাও শব্দ
নকৰে । এনে পৰিৱেশত সামাজিক সংস্কাৰ অসম্ভৱ ।
ইয়াৰোপৰি লেখকে কৈছে যে মহিলা বা ছোৱালীসকলে
‘যিমান সম্ভৱ নিশা অকলে ভ্ৰমণ কৰা উচিত নহয় আৰু নিশাৰ আগতেই নিজৰ নিজৰ ঘৰলৈ
উভতিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত ।’ দাস ডাঙৰীয়াই নাৰী-নিৰ্যাতন ৰোধৰ বাবেই এনে এষাৰ
সতৰ্কবাণী শুনাইছে যে, সেই কথা আমি হৃদয়ংগম কৰিব পাৰিছো; তথাপি তেওঁ বিচাৰ-বিবেচনা
কৰি চোৱা উচিত যে তেনে মন্তব্যৰে তেওঁ নাৰীৰ স্বাধীনতা আৰু অধিকাৰ খৰ্ব কৰিছে ।
আজিৰ এই একবিংশ শতিকাৰ বিশ্বায়ণৰ যুগত মানুহৰ কাম-কাজ কেৱল দিনতহে হ’ব পাৰিব বুলি
ভৱা কথাটো ভুল ধৰাণা। আমাৰ গুৱাহাটীতেই দেখোন কত কিমান ‘কল-চেন্টাৰ’, ‘অফশ্ব’ৰ
চফ্টৱেৰ ডেভেলপমেন্ট’ ইত্যাদি বিষয়ৰ কাৰ্যালয় স্থাপিত হৈছে তেওঁ নাজানে নেকি?
সিবোৰত কেৱল ল’ৰামানুহেইযে কাম কৰিব পাৰিব, তেনেতো কোনো নীতি-নিয়ম নাই !
আমাৰ
দেশত ৰাতি দহবজাৰ পাছত এগৰাকী নাৰীক ঘৰৰ বাহিৰত পোৱা মানেই তেওঁক অপৰাধী হিচাপে
ব্যাখ্যা কৰা হয় । কিন্তু একে সময়তে ল’ৰা বা পুৰুষৰ বাবে এই নীতি প্ৰযোজ্য নহয় ।
সমাজৰ এনে নিয়ম-কানুনে আমাক কি শিকাইছে ? আমি আমাৰ ছোৱালীজনীক শিকাবলগীয়া হৈছো যে
ল’ৰাৰপৰা বা মতা মানুহৰপৰা সদায় বাছি থাকিবি । কিন্তু কাহানিবা আমি আমাৰ ল’ৰাটোক
শিকাইছো নে যে ছোৱালীক বা মহিলা মানুহক সন্মান কৰিবি বুলি ? আমি সদায় ছোৱালীজনীক
প্ৰশ্নটো সুধো যে ‘ক’ত যাৱি বা কি কৰিবি?’ । কিন্তু ল’ৰাটোক আমি একেটা প্ৰশ্ন
কৰিব নোৱাৰো কিয় ? ছোৱালীৰ প্ৰতি ল’ৰাৰ যি ধাৰণা বা মানসিকতা,সেয়া গঢ় লয় সি
দেখিবলৈ পোৱা সদায় উঠা-বহা কৰি থকা সমাজখনৰপৰাই । গতিকে আমি যদি আমাৰ সমাজখনক
সলনি কৰিব নোৱাৰো বুলি ভাৱোঁ, তেন্তে আমি ভৱা উচিত যে আমাৰ ল’ৰাটোকতো আমি সলনি
কৰিব পাৰোঁ ! কণ্যা সন্তানক হীনদৃষ্টিৰে চোৱাৰ মানসিকতাক দলিয়াই দি আমি যদি নিজৰ
ছোৱালীজনীকো আঁকোৱালি লৈ ব্যক্তিত্ববান এগৰাগী সুযোগ্যা নাৰী হিচাপে প্ৰতিষ্ঠিত
কৰিব পাৰো, তেন্তে তেনে এগৰাকী নাৰীয়ে ভৱিষ্যতৰ হাজাৰটা ৰত্নাকৰক বাল্মিকী
সাজিবলৈ সমৰ্থবান হ’ব ।
No comments:
Post a Comment